نوجوانیا 💚

۱.علاقه به داستانهای معمایی و پلیسی (شبیه گاندو ) ماجرای چند لایه و متناقضی است. راستگراها، سوسیالیستها را متهم میکنند علاقه‌ی مفرط به این باور که همیشه «چیزی پشت پرده» وجود دارد، شگرد چپها برای مقابله با ایده‌ی لیبرالیسم است.

لودویگ فون‌میزس علاقه‌ی مردم در قرن نوزدهم به داستان های جنایی و پلیسی را نوعی ذهنیت ضد سرمایه‌دارانه میداند. از طرفی منتقدین، ترویج داستانهای پلیسی را مقدمه‌ای برای توسعه‌ی اقتدار نظارتی دولت و در یک کلام مشروع شدن نظارت برای حفظ آزادی می‌دانند.

به تعبیر چپگراهای جدید، دولت نئولیبرال که همواره شعار دولت کوچک سر داده است، به‌نام آزادی و برای تضمین آن، بیش از همه نظارت بر اعمال و رفتار مردم را حق خود میداند.

میرحسین: الو… دونالد…
ترامپ: جونم؟

میرحسین: خودتی؟
ترامپ: آره …

میرحسین: خود خودت؟ توئیترت هم دست خودته؟
ترامپ: آره داداش… تو چطوری از حصر زنگ زدی؟

میرحسین: اینجا که همه چیز هست… تو چرا اون توئیت رو زدی؟ اون حرفا چی بود گفتی؟
ترامپ: چی؟

میرحسین: همینکه گفتی معترضا برگردن خونه‌شون دیگه…
ترامپ: بابا ضایع بود ناموسا میر! ریختن توی ساختمون سنا…

اولین برخورد جدی من با رئیس جمهور آمریکا در حوال چهارده پانزده سالگی رخ داد. حدود 20 سال پیش. سی‌دی کلوپ‌ها که جای ویدئوکلوپ‌ها را گرفته بودند، هنوز رونق داشتند و فللاپی دیسک‌ها آخرین زورهایشان را می‌زدند از چرخه حیات تکنولوژی حذف نشوند.

فیلم‌ها سی‌دی یک و دو داشتند و روی یک سی‌دی جا نمی‌شدند. «ایرفورس وان» را از سی‌دی‌کلوپ گرفته بودم و همان اول، چند بار پشت سر هم دیدم. چه شکوهی! چه عظمتی! چه جایگاهی داشت رئیس‌جمهور آمریکا؛ چقدر آدم مهمی بود.

چقدر برای دنیا مهم بود که او زنده باشد و چقدر برای این کار تدابیر و تجهیزات مختلفی آماده کرده بودند. و او چقدر شجاع و فداکار بود و در عین حالی که همه حاضر بودند خودشان را فدای او کنند، کنار بقیه ماند و تنهایشان نگذاشت.

مهمترین اتفاقی که این روزها در امریکا افتاده است، تغییر چهره رئیس جمهور آمریکا از «هریسون فورد» ایرفورس وان، به دونالد ترامپ است.

از آن رئیس‌جمهور مهم، عاقل، شجاع و از خودگذشته به دیوانه زن‌باره‌ای که فرمان خوردن وایتکس می‌دهد و برای حفظ قدرت پایتخت آمریکا را به آشوب می‌کشد؛

و انقدر کله‌خر است که حتی ‌می‌ارزد کل ادعای آزادی‌بیان آمریکا برود زیر سوال اما حسابهای اینترنتی خودش و هوادارانش مسدود شود تا بیشتر از این به همه چیز گند نزند.

🔻حواله‌ت به صاحب همان پرچم و کتیبه

🔹فیلم «عرق سرد» مثلا بر اساس واقعیت بود. یک مجری تلویزیون، به همسرش که عضو تیم ملی‌ست اجازه خروج از کشور و همراهی با تیم ملی بانوان را نمی‌دهد. فقط یک فرق بزرگ با واقعیت داشت.

در واقعیت، مجری تلویزیون یکی بود مثل کارگردان فیلم؛ از همان طبقه و با همان نگاه سیاسی و اجتماعی که مجری برنامه‌های شبکه ورزش بود. اما در فیلم، مجری تلویزیون یکی بود مثل نجم‌الدین شریعتی! مجری برنامه‌های معارفی.

🔹کارگردان به همین راحتی دروغ گفته بود و مشکلی را که به هم‌مسلک‌های خودش و خلق و خوی کثیفشان ربط داشت، انداخته بود توی زمین مذهبی‌ها.

ما دفاع‌آخرهای جمهوری اسلامی نیستیم!

پیام داد: «وقتی میخوایم کلید رو بچرخونیم توی درِ (…) قبلش حساب شماها رو میرسیم. ولی اگر از دستمون در رفتید، اینکه کجا میرید قایم میشید دیدن داره.»