دسته‌ها
نوشته ها

اندیشه سیاسی اسلام [ سخنرانی مهم امام خمینی(ره) در روز غدیر ]

امام خمینی در دیداری که با مسئولین نظام به مناسبت عید غدیر در روز دوم شهریور ماه سال 1365 مطابق با 18 ذی الحجه 1406 در محل حسینیه جماران داشتند فرمودند : «مسئله غدیر، مسئله ‏ای نیست که بنفسه برای حضرت امیر یک مسئله ‏ای پیش بیاورد، حضرت امیر مسئله غدیر را ایجاد کرده است. آن وجود شریف که منبع همه جهات بوده است، موجب این شده است که غدیر پیش بیاید. غدیر برای ایشان ارزش ندارد؛ آن که ارزش دارد خود حضرت است که دنبال آن ارزش، غدیر آمده است.» متن سخنان امام در این دیدار در ادامه آمده می خوانیم . همراه نوجوانیا باشید

بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

پیام غدیر، ولایت و حکومت‏

امیدوارم ان شاء اللَّه، این عید مبارک به همه ملت های مظلوم و بخصوص به ملت شریف ما مبارک باشد. خداوند ان شاء اللَّه که با عنایات خاصه خود نظری به این ملت بزرگ که باید گفت پرچمدار اسلام در این عصر هستند، به اینها عنایت خاصی بفرماید و آنها را از عنایات خاصه خود نصیب بزرگ عنایت بفرماید.

من درباره شخصیت حضرت امیر چه می ‏توانم بگویم و کی چه می ‏تواند بگوید. ابعاد مختلفه‏ ای که این شخصیت بزرگ دارد، به گفتگوی ماها و به سنجش بشری در نمی ‏آید.

کسی که انسان کامل است و مظهر جمیع اسماء و صفات حق تعالی است، ابعادش به حسب اسماء حق تعالی باید هزار تا باشد و ما از عهده بیان حتی یکی‏ اش نمی‏ توانیم برآییم.

این شخصیت که جامع تضاد است، امور متضاده در او جمع است، کسی نمی ‏تواند در حول و حوش او سخن بگوید؛ از این جهت، من در این موضوع بهتر می‏ دانم که ساکت باشم.

لکن مسئله ‏ای را که بهتر است ما بگوییم، انحرافاتی است که برای ملت ها و خصوصاً، برای شیعیان این حضرت پیش آمده است در طول تاریخ و دسته ایی که این انحرافات را از اول به وجود آورده ‏اند و توطئه ‏هایی که بوده است در طول تاریخ و اخیراً در این ساله ای اخیر، سده‏ های اخیر پیش آمده است، آنها را عرض‏ کنم.

مسئله غدیر، مسئله‏ ای نیست که بنفسه برای حضرت امیر یک مسئله ‏ای پیش بیاورد، حضرت امیر مسئله غدیر را ایجاد کرده است. آن وجود شریف که منبع همه جهات بوده است، موجب این شده است که غدیر پیش بیاید. غدیر برای ایشان ارزش ندارد؛ آن که ارزش دارد خود حضرت است که دنبال آن ارزش، غدیر آمده است.

خدای تبارک و تعالی که ملاحظه فرموده است که در بشر بعد از رسول اللَّه کسی نیست که بتواند عدالت را به آن طوری که باید انجام بدهد، آن طوری که دلخواه است انجام بدهد مأمور می ‏کند رسول اللَّه را که این شخص را که قدرت این معنا را دارد که عدالت را به تمام معنا در جامعه ایجاد کند و یک حکومت الهی داشته باشد، این را نصب کن. نصب حضرت امیر به خلافت این طور نیست که از مقامات معنوی حضرت باشد؛

مقامات معنوی حضرت و مقامات جامع او این است که غدیر پیدا بشود. و اینکه در روایات ما و از آن زمان تا حالا این غدیر را آن قدر ازش تجلیل کرده ‏اند، نه از باب اینکه حکومت یک مسئله ‏ای است، حکومت آن است که حضرت امیر به ابن عباس می ‏گوید که «به قدر این کفش بی‏ قیمت هم پیش من نیست» آنکه هست اقامه عدل است.

آن چیزی که حضرت امیر- سلام اللَّه علیه- و اولاد او می‏ توانستند در صورتی که فرصت بهشان بدهند، اقامه عدل را به آن طوری که خدای تبارک و تعالی رضا دارد انجام بدهند، اینها هستند، لکن فرصت نیافتند.

زنده نگه داشتن این عید نه برای این است که چراغانی بشود و قصیده‏ خوانی بشود و مداحی بشود، اینها خوب است، اما مسأله این نیست. مسأله این است که به ما یاد بدهند که چطور باید تبعیت کنیم، به ما یاد بدهند که غدیر منحصر به آن زمان نیست، غدیر در همه اعصار باید باشد و روشی که حضرت امیر در این حکومت پیش گرفته است باید روش ملتها و دست ‏اندرکاران باشد.

قضیه غدیر، قضیه جعل حکومت است، این است که قابل نصب است و الّا مقامات معنوی قابل نصب نیست یک چیزی نیست که با نصب آن‏ مقام پیدا بشود؛ لکن آن مقامات معنوی که بوده است و آن جامعیتی که برای آن بزرگوار بوده است، اسباب این شده است که او را به حکومت نصب کنند و لهذا، می ‏بینیم که در عرض صوم و صلاة و امثال اینها می‏ آورد و ولایت مجری اینهاست.

ولایتی که در حدیث غدیر است به معنای حکومت است، نه به معنای مقام معنوی. و حضرت امیر را همان طوری که من راجع به قرآن عرض کردم که قرآن- در روایات است این- نازل شده است به منازل مختلف، کلیاتش سبع و الی سبعین و الی زیادتر، تا حالا رسیده است به دست ماها به صورت یک مکتوب، حضرت امیر هم این طور است، رسول خدا هم این طور است.

مراحل طی شده است، تنزل پیدا کرده است. از وجود مطلق تنزل پیدا کرده است، از وجود جامع تنزل پیدا کرده است و آمده است پایین تا رسیده است به عالم طبیعت، در عالم طبیعت این وجود مقدس و آن وجود مقدس و اولیای بزرگ خدا.

بنا بر این، اینکه حدیث غدیر را ما حساب کنیم که می‏ خواهد یک معنویتی را برای حضرت امیر یا یک شأنی برای حضرت امیر درست کند نیست. حضرت امیر است که غدیر را به وجود آورده است، مقام شامخ اوست که اسباب این شده است که خدای تبارک و تعالی او را حاکم قرار بدهد.

حکومت عدل، ضامن اجرای احکام اسلام‏

مسأله، مسئله حکومت است، مسأله، مسئله سیاست است، حکومتْ عِدْلِ سیاست است، تمام معنای سیاست است. خدای تبارک و تعالی این حکومت را و این سیاست را امر کرد که پیغمبر به حضرت امیر واگذار کنند، چنانچه خود رسول خدا سیاست داشت و حکومت بدون سیاست ممکن نیست.

این سیاست و این حکومتی که عجین با سیاست است، در روز عید غدیر برای حضرت امیر ثابت شد. اینکه در روایات هست که بُنِیَ الاسلامُ عَلی‏ خَمْس این ولایت، ولایت کلی امامت نیست. آن امامتی که هیچ عملی‏ مقبول نیست، قبول نمی‏ شود، الّا به اعتقاد به امامت، این معنایش این حکومت نیست.

خوب، ما بسیاری از ائمه‏ مان حکومت نداشتند. ما الآن معتقدیم که حضرت امیر در یک برهه از زمان به حکومت رسید، حضرت امام حسن هم یک مدت بسیار بسیار کمی به حکومت رسید، باقی ائمه حکومت نداشتند.

آنکه خدای تبارک و تعالی جعل کرد و دنبالش هم برای ائمه هدی‏ جعل شده است، حکومت است؛ لکن نگذاشتند که این حکومت ثمر پیدا بکند. بنا بر این، حکومت را خدا جعل کرده است برای حضرت امیر- سلام اللَّه علیه- این حکومت یعنی سیاست، یعنی عجین با سیاست.

از اعوجاج هایی که پیدا شده است مع الأسف، این است که، یعنی اعوجاج زیاد پیدا شده اما بزرگترینش این است که دستهایی از زمان سابق از زمان خلفای اموی و خلفای عباسی- علیهم لعنة اللَّه- از آن زمان دستهایی پیدا شده است که بگویند که دین علی حده از مسائل است و سیاست علی حده از حکومت است.

هر چه طرف پایین آمده است، این قوت گرفته است تا وقتی بازیگرهای دنیا که دیدند باید دین را یک چیز تعبدی قرار داد. این بازیگرها آمدند و این طور کردند که ماها هم باورمان آمده بود که دین چکار دارد به سیاست، سیاست مال امپراتورها.

این معنایش این است که تخطئه کنیم خدا را و رسول خدا را و امیر المؤمنین را، برای اینکه حکومت سیاست است، حکومت که دعا خواندن نیست، حکومت که نماز نیست، حکومت روزه نیست.

حکومت، حکومت عدل، اسباب این می‏ شود که اینها اقامه بشود، اما خود حکومت یک دستگاه سیاسی است. آن که می ‏گوید دین از سیاست جداست، تکذیب خدا را کرده است، تکذیب رسول خدا را کرده است، تکذیب ائمه هدی‏ را کرده است.

و اینکه این قدر صدای غدیر بلند شده است و این قدر برای غدیر ارج قائل شده‏ اند- و ارج هم دارد- برای این است که با اقامه ولایت یعنی با رسیدن حکومت به دست صاحب حق، همه این مسائل حل می‏ شود، همه انحرافات از بین می ‏رود.

اگر حکومت عدل بپا شود، اگر گذاشته بودند که حضرت امیر- سلام اللَّه علیه- حکومتی را که می‏ خواهد بپا کند، تمام انحرافات از بین می ‏رفت و محیط یک محیط صحیح و سالم‏ می‏ شد که آن وقت مجال برای همه اشخاص که دارای افکار هستند، عرفا که دارای افکار هستند، حکما که دارای افکار هستند، فقها، همه برای آنها مجال هم پیدا بشود.

از این جهت، اسلام بُنِیَ عَلی‏ خَمْس، نه معنایش آن است که ولایت در عرض این است، ولایت اصلش مسئله حکومت است، حکومت هم این طوری است، حکومت حتی از فروع هم نیست.

آن چیزی که برای ائمه ما قبل از غدیر و قبل از همه چیزها بوده است، این یک مقامی است که مقام ولایت کلی است که آن امامت است که در روایت هست که الْحَسَنُ وَ الْحُسَین امامان قاما اوْ قَعَدا وقتی قعد است که امام نیست.

امام به معنای حکومت نیست، آن یک امام دیگری است و آن مسئله دیگری است. آن مسأله، مسئله ‏ای است که اگر او را کسی قبول نداشته باشد اگر آن ولایت کلی را قبول نداشته باشد، اگر تمام نمازها را مطابق با همین قواعد اسلامی شیعه هم بجا بیاورید باطل است، این غیر حکومت است آن در عرض اینها نیست، آن از اصول مذهب است، آنی است که اعتقاد به او لازم است و از اصول مذهب است.

و انحرافی که پیدا شده است- علاوه بر همه انحرافات- همین انحراف است که ما باور کردیم که سیاست به ما چه ربط دارد. غدیر آمده است که بفهماند که سیاست به همه مربوط است، در هر عصری باید حکومتی باشد با سیاست، منتها سیاست عادلانه که بتواند به واسطه آن سیاست اقامه صلاة کند، اقامه صوم کند، اقامه حج کند، اقامه همه معارف را بکند و راه را باز بگذارد برای اینکه صاحب افکار، یعنی آرام کند که صاحب افکار، افکارشان را با دلگرمی و با آرامش ارائه بدهند.

بنا بر این، این طور نیست که ما خیال کنیم که ولایتی که در اینجا می‏ گویند، آن امامت است و امامت هم در عرض فروع دین است، نخیر؛ این ولایت عبارت از حکومت است، حکومت مجری اینهاست، در عرض هم به آن معنا نیست، مجری این مسائل دیگر است. این انحرافات خیلی زیاد است، نمی‏ شود همه‏اش را احصاء کرد.

انحراف از سیره پیامبر و ائمه (ع) در سیر و سلوک‏

خیال کردند یک دسته زیادی که معنای عرفان عبارت از این است که انسان یک محلی پیدا بشود و یک ذکری بگوید و یک سری حرکت بدهد و یک رقصی بکند و اینها، این معنی عرفان است؟!

مرتبه اعلای عرفان را امام علی- سلام اللَّه علیه- داشته است و هیچ این چیزها نبوده در کار. خیال می‏ کردند که کسی که عارف است باید دیگر بکلی کناره گیرد از همه چیز و برود کنار بنشیند و یک قدری ذکر بگوید و یک قدری تغنی بشود و یک قدری چه بکند و دکانداری.

امیر المؤمنین در عین حالی که اعرف خلق اللَّه بعد از رسول اللَّه در این امت، اعرف خلق اللَّه به حق تعالی بود مع ذلک، نرفت کنار بنشیند و هیچ کاری به هیچی نداشته باشد، هیچ وقت هم حلقه ذکر نداشت، مشغول بود به کارهایش، ولی آن هم بود.

یا خیال می‏ شود که کسی که اهل سلوک است، اهل سلوک باید به مردم دیگر کار نداشته باشد، در شهر هر چه می‏ خواهد بگذرد، من اهل سلوکم، بروم یک گوشه ‏ای بنشینم و وِرد بگویم و سلوک به قول خودش پیدا کند.

این سلوک در انبیا زیادتر از دیگران بوده است، در اولیا زیادتر از دیگران بوده است، لکن نرفتند تو خانه‏ شان بنشینند و بگویند که ما اهل سلوکیم و چکار داریم که به ملت چه می‏ گذرد هر که هر کاری می‏ خواهد بکند. اگر بنا باشد که اهل سلوک بروند کنار بنشینند، پس باید انبیا هم همین کار را بکنند و نکردند.

موسی بن عمران اهل سلوک بود، ولی مع ذلک، رفت سراغ فرعون و آن کارها را کرد، ابراهیم هم همین طور، رسول خدا هم که همه می ‏دانیم. رسول خدایی که سالهای طولانی در سلوک بوده است، وقتی که فرصت پیدا کرد، یک حکومت سیاسی ایجاد کرد برای اینکه، عدالت ایجاد بشود.

تبع ایجاد عدالت فرصت پیدا می ‏شود برای اینکه هر کس هر چیزی دارد بیاورد. وقتی که آشفته است نمی‏ توانند، در یک محیط آشفته نمی ‏شود که اهل عرفان، عرفانشان را عرضه کنند، اهل فلسفه، فلسفه‏ شان را، اهل فقه، فقه‏ شان را، لکن وقتی حکومت یک حکومت عدل الهی شد و عدالت را جاری کرد و نگذاشت که فرصت طلبها به مقاصد خودشان برسند، یک محیط آرام پیدا می‏ شود، در این محیط آرام همه چیز پیدا می ‏شود.


بنا بر این، «ما نُودِی بِشِی‏ء مِثْلَ ما نُودِیَ بِالوِلایَه» برای اینکه حکومت است. به هیچ چیز مثل این امر سیاسی دعوت نشده است و این امر سیاسی بوده است، زمان پیغمبر بوده است، زمان امیر المؤمنین بوده است، بعدها هم اگر یک فرصت پیدا می‏ شد، آنها هم داشتند این معنا را. انحرافات زیاد شده است. بعضی از اهل علم خودمان هم همین معانی را دارند: «لباس جندی حرام است، لباس شهرت است، به عدالت مضر است».

حضرت امیر عادل نبوده؟! حضرت سید الشهدا هم عادل نبوده؟! حضرت امام حسن هم عادل نبوده؟! پیغمبر اکرم هم عادل نبوده؟! برای اینکه لباس جندی داشتند! اینها را تزریق کردند به ما، به ما آن طور دستهای توطئه ‏گر تزریق کردند که ماها هم باورمان آمده است.

تو چکار داری به اینکه چه می گذرد! تو مشغول درست باش! تو مشغول فقهت باش! تو مشغول فلسفه‏ ات باش! تو مشغول عرفانت باش! چکار داری که چه می‏ گذرد!


در آن وقت، اوایلی که این مسائل پیش آمد، یکی از رفقای ما که بسیار خوب بود، بسیار مرد صالحی بود و اهل کار هم بود، لکن من وقتی یک قضیه را صحبت کردم که در این قضیه ما باید تحقیق کنیم، گفت به ما چکار دارد، حاصل امر سیاسی است به ما چکار دارد!

این طور تزریق شده بود که یک مرد عالم روشنفکر متوجه به مسائل، این طور می‏ گوید که به ما چکار دارد. پیغمبر هم می‏ گفت سیاست به ما چکار دارد؟ امیر المؤمنین هم که حکومت داشت، می‏ گفت سیاست … حکومتی داشت برای ذکر گفتن و برای قرآن خواندن و برای نماز خواندن و همین دیگر؟!

حکومت بود، ولایت بود و تجهیز جیوش بود- عرض می ‏کنم- حکومتها در نصب کردن اینها بود، همه ‏اش سیاست است اینها.

آنی که می‏ گوید که آخوند چکار دارد به سیاست، آنی که با آخوند خوب نیست، این با اسلام بد است. می‏ خواهد آخوند را کنار بگذارد- که می ‏تواند یک کاری توی مردم انجام بدهد- و هر کاری دلشان می‏ خواهد بکنند و لهذا، این طور شد.

البته علمای ما در طول تاریخ این طور نبود که منعزل از سیاست باشند. مسئله مشروطیت یک مسئله سیاسی بود و بزرگان علمای ما درش دخالت داشتند، تأسیسش کردند.

مسئله تحریم تنباکو یک مسئله سیاسی بود و میرزای شیرازی- رَحِمَه اللَّه- این معنا را انجام داد. در زمانهای اخیر هم مدرس، کاشانی، اینها مردم سیاسی بودند و مشغول کار بودند، اما به قدری قدرت داشت این دست قوی توطئه‏ گر که نمی ‏شد از فکر حتی اهل علم محترم هم بیرون کرد به اینکه نه، مسأله این طور نیست، مسئله حکومت در زمان پیغمبر بوده و سیاست هم بوده در زمان امیر المؤمنین بوده و سیاست هم بوده، و اینکه همه نقل کرده ‏اند و این قدر غدیر را بزرگ کرده‏ اند، برای اینکه به ما بفهمانند، تعلیم بدهند به ما که این طوری باید باشد.

(صحیفه امام خمینی (ره)، ج‏20، ص: 111-118) | منبع سایت رسمی امام خمینی https://emam.com


با دکمه‌های زیر این صفحه را برای دیگران ارسال کنید
نوجوانیا

از نوجوانیا

رسانه نوجوانیا ، رسانه دختران مسجدی و پسران مسجدی که با نظارت مومنین مسجدی و طبق متن فقه شیعی به نشر خبر و مقاله می‌پردازد. رسانه نوجوانیا از راه روشنگری برای درک بهتر موضوعات به مردم قدرت می‌دهد تا تصمیم درست بگیرند. گروه تحریریه نوجوانیا تلاش می‌کند در محیط رایان با دفاع از حق ، برای پیشبرد اهداف متعالی اسلام عزیز قدم بردارد...

رخداد از
guest

1 دیدگاه
قدیم ترین
جدیدترین بیشترین امتیاز
Inline Feedbacks
نمایش همه نظرات
بینام
بینام
1 سال قبل

عالی بود